1001 impressions

Oke eigenlijk was ik dit niet van plan voor de mensen die nooit naar Istanbul zijn geweest, ga erheen!! Dit is een stad die je gewoon gezien moet hebben:)


Daar was dan eindelijk de dag dat ik zou vertrekken. Na een nogal rommelige week voor mijn vertrek ivm de ambassade die al gelijk bevestigde dat het land toch wat bureaucratischer is dan verwacht, mocht ik beginnen aan mijn avontuur. Voor het eerst ging ik alleen weg, lang weg! Na mijn vader, broertje en Max dikke knuffels gegeven te hebben en achter het muurtje de laatste tranen snel uit mijn gezicht wreef was ik er dan echt klaar voor. Het vliegtuig nam vol gas en ik zei tegen mezelf, deze komende maanden worden zo vet. Maar na drie seconde werd dat gevoel weer even vervangen door grote krokodillentranen; waaaarom moest ik nou ook alweer per se weg!! Dat waren de laatste tranen, mijn avontuur was begonnen. Na drie uurtjes vliegen vlogen we al boven Istanbul. Er was een helder blauwe lucht en de zee en de Bosporus, de rivier die het Europese en Aziatische deel van elkaar scheidt, waren goed zichtbaar. Een gelige waas van kilometers in de lengte en breedte veranderden langzaam in huisjes, en de huisjes veranderden langzaam in hoogbouw van allerlei verschillende maten en van foei lelijk tot strak en modern.
Na mijn koffer en nog een paar spannende minuutjes bij de paspoort controle stapte ik de bus in die mij naar Taksim bracht. Voor 5 euro reis je een dik uur met de bus en je koffers worden voor je opgeborgen en gepakt. Deze rit gaf al snel een duidelijk beeld van wat deze stad inhoud. De twee woorden die Istanbul op het eerste gezicht beschrijven zijn veel en groot! Zo veel mensen, en zo’n hoge gebouwen overal, zo veel auto’s die als botsautootje hun weg banen door de drukke wegen. Ook, werd me daar al gelijk duidelijk wat mij over Turkse mannen beweert was, ze checken je van top tot teen. Maar dan ook echt! Twee jonge gasten zaten aan de andere kant van het gangpad met twee grote zonnebrillen te brabbelen tegen elkaar, om zich vervolgens volledig op mij te focussen en te bekijken. Nou kan ik me niet voorstellen dat ook maar een enkel meisje hierdoor gecharmeerd raakte maar blijkbaar interesseert het ze niets. Een geïrriteerde blik van mij bleek ze ook niet te boeien en de rest van de busrit voelde ik dan ook de weerkaatsing van hun veel te grote zonnebrillen in mijn ogen prikkelen. Ik vond het eigenlijk wel grappig. Wat me ook erg opviel waren de vele Turkse vlaggen die op ongeveer elk gebouw, brug of autoraam zitten. En bergen!!! Ik had geen idee dat Istanbul zo bergachtig zou zijn! Je hebt hier de steilste straten die verdwijnen op kleine bergtopjes, maar als je op dat bergtopje denkt te zijn, kom je weer in een ander centrum wat op zichzelf zo al een hele stad zou kunnen zijn.
Toen ik dan eindelijk met mijn koffers op Taksim stond en een beetje rond begon te kijken, viel me al gelijk op dat het een heel diverse stad is. Allerlei verschillende mensen, de armste en rijksten lopen door elkaar en iedereen heeft een duidelijke bestemming. Dit is ook zo met de gebouwen. Oude vervallen appartementen complexen staan naast de grootste en modernste.
Voor ik vertrok zat ik nog te denken een fiets te gaan huren, dat leek me wel makkelijk. Nou, dat is een regelrechte zelfdoding, door beide de mensen die hier overal door elkaar rijden en de bergen waar ik nooit charming naar boven zal kunnen komen. Ook laat ik denk ik maar die hardloopschoenen, mijn goede voornemen, maar even uit mijn tweede bagage shift halen ☺ ☺. Gewoon lopen door de straten hier is al een hele strijd, stoplichten geven slechts een indicatie. Maar ook dan word er naar je getoeterd, je loopt waarschijnlijk niet hard genoeg door het groene licht ofzo… Iedereen loopt alles, alleen het eerste busstation is al 25 minuten lopen. Ik heb hier dan ook nog geen dik persoon gezien!! Gelukkig went het snel. Komt ook zeker door de mensen hier. Iedereen lijkt niet zo gehaast te zijn, ondanks de chaotische sfeer die er hangt is er toch een bepaald soort levensstijl waarin iedereen zijn tijd neemt.

Bertan, de man van het Turkse koppeltje waar ik bij in huis woon kwam mij van Taksim ophalen. Een hele aardige gast. Thuis ontmoette ik Ceren, en de andere huisgenoten. Ik woon nu met een Pools koppeltje, Julia en Jan en twee Nederlandse meisjes. Om half 1’s middags kwam ik in mijn kamer, en na de inhoud van mijn koffer, in mijn kast te hebben gegooid ben ik in slaap gevallen. 4 uur later werd ik wakker, in een kamer ergens in een huis ergens in Istanbul. Nogal slaperig om me heen starend schrik ik ineens van een nogal apart gezoem/zang wat ergens van buiten kwam. Super gaaf, maar ik voelde me ook compleet verdwaald haha. Ik had geen idee waar ik nou eigenlijk een beetje zat te zitten. Ik wilde best naar buiten, maar of ik nou links of rechts ging, ik zou als ik de hoek om was al de weg kwijt zijn. Maar al snel kwamen de twee Nederlandse meisjes en ben ik wat gaan eten in het centrum van Besiktas, de wijk waar ik in woon. Het is echt een beetje de studentenwijk van Istanbul en er zijn heel veel winkeltjes en er is heel veel sfeer op straat. Winkels zijn hier ook standaard allemaal tot tien uur open. En het is dan ook echt nog druk op straat. Nadat we wat zijn gaan eten ben ik snel weer gaan slapen om de volgende dag wat sightseeing te doen. Ik ben met Hedi, 1 van de Nederlandse meisjes, die dezelfde stage loopt als ik, en heeeeel toevallig in hetzelfde huis terecht is gekomen op pad gegaan. We zijn naar de wekelijkse markt gegaan. Nou, daar beleefde ik de volgende cultuurshock. In een soort oude garage was een hele marktplaats ontstaan waar echt alle soorten groentes en fruit, noten en olijven en potjes en pannetjes verkocht werden. Op de derde verdieping, want zo groot was “dat leuke marktje” dus, kwamen we terecht op het namaak-walhalla. Alle merken van kleding, tassen, make-up en noem het maar op werden je daar aangepraat. We hebben maar even niks gekocht, eerst even die afding-handel onder de knie krijgen met een kenner, voordat ik wéér bij de eerste de beste prijs die ik voorstel een “OKE!” krijg. Daarna zijn we eigenlijk de rest van de middag gaan lopen, maar toen we eindelijk in het oude deel aankwamen waren we zo kapot, dat we maar even een versnapering in de vorm van een lekkere kip durum naar binnen hebben gewerkt en de tram terug naar Besiktas hebben genomen. Heel leuk om je dan weer te bedenken dat je in istanbul zit en nog “even” 25 minuten een licht hellende weg omhoog moet. Oh, toen kwamen we er wel even achter dat onze Yo en Wes 200 meter van ons appartement wonen, is dat even leuk. Die avond weer terug naar het centrum gegaan en met iedereen van het huis een paar Bomonti’s gedronken en gaan stappen in een club op Taksim. Heel bizar, je loopt daar om half twee alsnog in een stroom van mensen door de straat. Overal muziek en mensen. Ook een paar groepjes die dan protest liedjes zingen, maar daar moet je wel een beetje bij uit de buurt blijven werd me gelijk verteld. Na lekker uitgeslapen te hebben ben ik met Hedi een vervolg gaan maken van onze sightseeing. We zijn toen naar Sulthanamet gegaan, het oude deel van istanbul. In principe wilden we naar de Grande Bazar, maar nadat die dicht bleek zijn we door de markt straatjes er omheen gelopen. Nou, het tweede namaak-walhalla, en nog groter en meer dan het vorige was gevonden hoor! Turkse gasten die heel trots maar toch een beetje jammer net niet helemaal het engels oppikken proberen je daar naar hun schoentjes en tasjes te lokken. Maar helaas, begroetingen als “sexy babyface” en “come to me, you look like Turkish face” en andere talloze creaties mochten niet baten. Pech voor hun. We waren een van de weinige toeristen. Die hadden waarschijnlijk wel even wat informatie gelezen over de Grande Bazar, waar in elk boekje duidelijk op staat dat die zondags gesloten is. Na een Turkse pizza gegeten te hebben en “This is why I hate Dutch people” naar ons hoofd geschreeuwd kregen (we hadden gepast betaald.. en zelfs de verplichte 2,60 “service costs” betaald, snap jij het??? Zal wel iets Nederlands zijn, gepast betalen haha?) zijn we maar snel een beetje lacherig maar wel verbaasd naar de andere bezienswaardigheden gegaan. Daar kwamen we bij de Blue Mosque, een super mooie Moskee van buiten, maar een grote stinkzooi binnen. Honderden mensen zijn verplicht hun schoenen uit te doen om vervolgens op hun sokjes de Moskee te bewonderen. Lekkeeeeeer. Tijdens een mooie zonsondergang hebben we op een dakterras de Moskeeën zien verduisteren en mooi oplichten in combinatie met een oproep voor het gebed(azan) maakte het beeld compleet. Ik had echt het gevoel alsof ik in een Oosters sprookje zat. Voldaan hebben we weer de tram terug gepakt en een veel te smerige pasta gekookt.

Ik ben dan maar drie uur wakker, maar het voelt als een compleet andere wereld. Istanbul je bent moooooi!